ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΩΝΑΚΙ (Πλέμπα και εξουσία)

.

Υπέροχη ταινία που σφράγισε τον ελληνικό κινηματογράφο την δεκαετία του 1960.
(Κώστας Χατζηχρήστος, Κάκια Αναλυτή, Κώστας Κακκαβάς, Ρίκα Διαλυνά, Ξένια Καλογεροπούλου, Κώστας Φυσσούν, με τραγουδια του Μανώλη Χιώτη και της Μαίρη Λίντας)

Γέλιο … πολύ γέλιο ρε παιδιά…..

Και από τότε, κάθε φορά που το δίπολο, η αντίθεση, η φαντασίωση για μερικούς, ανάμεσα στην «εξουσία» και την «πλέμπα» εμφανίζεται μπροστά μου, τότε, … πάντα , και πάλι πέφτει γέλιο. …. Πέφτει πολύ γέλιο.

Ίσως βέβαια όταν εγώ γελάω, να μην γελάει το κολωνάκι. Να μην γελάει η «αρχή»,
η «εξουσία» που νομίζει ότι έχει πιάσει τον Πάπα από τα … γένια.
Σίγουρα όμως γελάει ο λαός , που με σιγουριά ξέρει ότι τον κρατάει (τον Πάπα εννοώ).
Από πού ?
Ε ! τώρα … όλοι ξέρετε..
Ξέρετε ποιος κρατάει ποιόν και από πού.
Και αν δεν καταλάβατε κοιτάτε τι γίνεται με τα Range Rover και άλλα hammer, όταν οι
βενζινάδες κάνουν απεργία. (Είναι βαριά ρε παιδιά. Δεν σπρώχνονται τα ρημάδια.)

Κοιτάξτε τι γίνεται όταν ο τσοπάνης που πιστεύει ότι είναι η εξουσία, με τις μαλακίες του, έρθει σε σύγκρουση με το κριάρι του κοπαδιού του.
Βρίσκει τα πρόβατα του σκορπισμένα στους πέντε δρόμους και τα κέρατα του κριαριού του να τον ενοχλούν λιγάκι από πίσω του.
Βλέπεις χωράφια είναι εκεί. Δεν έχει μεταξωτά μαξιλάρια. Δεν είναι ρε παιδί μου κολωνάκι. Πώς να το κάνουμε.

Το δύσκολο στ’ αλήθεια είναι να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα.
Να βάλεις τάξη στο μυαλό σου
Να ξεχωρίζεις την πραγματική εξουσία, την «αρχή», από την μικρή φανταστική σου εξουσία, το «αρχήδιον», κατά τους αρχαίους ημών προγόνους.

Το δύσκολο είναι να βγάλεις την "εξουσία" από τον λήθαργο της.
Να βάλεις το κολωνάκι να διαβάσει λίγο αρχαίους έλληνες φιλοσόφους.

Και να τους καταλάβει.

Άντε έστω και αν δεν είναι έτσι, ας διαβάσει λίγο τον Αίσωπο, βρέ αδελφέ, που και εύπεπτος είναι και κατανοητός ακόμα και από τα μικρά παιδιά.

Αλλά νομίζεις ότι μεγαλώνοντας μπορείς το ίδιο εύκολα να καταλάβεις την πηγαία
σοφία των παιδιών ???

Αυτή τη σοφία που τα μαθαίνει να μην κάνουν ξανά τα λάθη που τα πόνεσαν μια φορά, και να αποφεύγουν και όποια άλλα μοιάζουν με αυτά και θα μπορούσαν να τα πονέσουν.

Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο.
Εδώ ο Πικάσο έλεγε, ότι πέρασε όλη του την ζωή, προσπαθώντας να ζωγραφίσει σαν παιδί.
Και δεν είμαι σίγουρος ότι στο τέλος πίστευε ότι το κατάφερε.

Είναι στ’ αλήθεια μεγάλο πράγμα, μεγαλώνοντας, να μπορέσεις να κρατήσεις την αγνότητα της σκέψης, τον αυθορμητισμό της πράξης και την ηρεμία της παιδικής σου ηλικίας.

Δύσκολο στ’ αλήθεια να μεγαλώνεις και να μένεις παιδί.
Να πηγαίνεις στο κρεβάτι και να κοιμάσαι σαν παιδί.
Ο ύπνος των μεγάλων, με τους εφιάλτες των πράξεων τους, κουράζει, δεν ξεκουράζει.


.

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΨΑΡΕΜΑ ?

.
Κοιτάζω δίπλα μου το ρολόι και βλέπω ότι είναι έξη το απόγευμα. Τεντώνομαι, τραβιέμαι και αργά αργά αφήνω το κρεβάτι μου και την μεσημεριάτικη καλοκαιριάτικη ραστώνη.

Κατεβαίνω στην μπροστινή βεράντα , … δεν είναι και πρωτότυπο άλλωστε όλο σε αυτή κάθομαι , … και σιγοπινω τον καφέ μου.
Ανάβω την πίπα μου και κοιτάζω την ξαναμμένη από την μεσημεριανή φρεσκαδούρα θάλασσα να ηρεμεί σίγα σιγά.
Ο μπάτης του μεσημεριού, αυτός που μας δρόσιζε νωρίτερα, όταν κάτω από τον γέρικο ευκάλυπτο σιγοπίναμε το ούζο μας τρώγοντας κάποιους μεζέδες, είχε ήδη ξεθυμάνει.

Γατόνι πάμε για ψάρεμα με το «ΓΑΤΟΝΙ» ? της λέω .
Σε λίγο θα είναι λαδιά …
Σε δέκα θα είμαι έτοιμη μου λέει, και όντως ήταν έτοιμη.

Περνάμε με το «ΓΑΤΟΝΙ» ανοιχτό από το λιμάνι.
Είναι βλέπεις ξένερα στον κάβο πριν από το λιμάνι και οι συρτές που έχουμε ήδη ρίξει πίσω μας μπορεί να αγκυλώσουν στις πέτρες του βυθού.
Τα νερά μετά βαθαίνουν και μέχρι το μεγάλο αυλάκι θα είμαστε αφοσιωμένοι μόνο στις συρτές μας.

Είχαμε λοιπόν ρότα για το μεγάλο αυλάκι, όταν ανοιχτά απ το λιμάνι αισθάνθηκα το πρώτα χτύπημα. Δεν είχε πιαστεί ακόμα τίποτα αλλά κάποιο κυνηγόψαρο είχε χτυπήσει το δόλωμα μου.

Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και το γατόνι τινάζεται πάνω και μου φωνάζει. Κοίτα … κοίτα το καλάμι μου τραβάει πολύ .
Κόβω αμέσως τη μηχανή και παίρνει το καλάμι στα χέρια της.
Ούτε λόγος να αγγίξω εγώ το καλάμι της. Είναι το δικό της ψάρι αυτό στην άκρη της πετονιάς.
Μη βιάζεσαι της λέω, αν τραβάει πολύ θα είναι μεγάλο και είναι καλύτερα να το κουράσεις πρώτα.
Στην περιοχή αυτή έχει πάντα λαβράκια, και ….. πριν τελειώσω την φράση μου, το δικό μου καλάμι αρχίζει να γέρνει προς την θάλασσα.
Έχει σίγουρα κάτι τσιμπήσει της λέω, και ενώ η βάρκα, το «ΓΑΤΟΝΙ» δεν έχει καλά καλά σταματήσει ακόμα, το άλλο το γατόνι και εγώ μαζεύουμε ο κάθε ένας την πετονιά του.
Σε λίγο η πρώτη οπτική επαφή με το «τέρας» που βρισκόταν αγκιστρωμένο στην άκρη του καλαμιού της επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μας. Σίγουρα πέσαμε πάνω σε λαβράκια που κυνηγάνε.
Άλλωστε 150 μέτρα στα αριστερά μας οι γλάροι έχουν στήσει το δικό του χορό.
Όταν πια φέραμε τα δυο λαβράκια μας στο «ΓΑΤΟΝΙ» περίπου ένα με ενάμισι κιλό το κάθε ένα, ετοιμαστήκαμε να ξαναρίξουμε στις συρτές.
Θα στρίψω της λέω και θα ξαναπεράσω πάνω από το μέρος που χορεύουν οι γλάροι.
Βλέπεις στον αέρα είναι οι γλάροι που βουτάνε στο νερό και αρπάζουνε ψάρια από το κοπάδι που ανεβαίνει στην επιφάνεια για να γλιτώσει από τα λαυράκια που το κυνηγάνε από κάτω.

Ξαναπεράσαμε αρκετές φορές πάνω από το ίδιο μέρος, λίγο πιο δεξιά την μια, λίγο πιο αριστερά την άλλη, πιο βαθειά ή πιο ρηχά.

Σε μερικά περάσματα, πότε ο ένας πότε ο άλλος μάζευε την συρτή του γιατί στην άκρη της τη βάραινε ένα ακόμα λαυράκι.

Ίσως επειδή στα τελευταία πέντε περάσματα τίποτα πια δεν ανησύχησε τις συρτές μας, πρότεινα να σταματήσουμε να επιμένουμε και να πάμε προς το μεγάλο αυλάκι.

Εδώ, πήραμε έξη λαυράκια αλλα τα άτιμα κολυμπάνε, δεν κάθονται συνέχεια στο ίδιο μέρος.

Είναι όμως αρκετή ώρα που ψαρεύουμε και ήδη σκοτείνιασε αρκετά. Τι θα έλεγες να γυρίσουμε ? .
Ναι έχεις δίκιο της λέω είναι σχεδόν οκτώ.
Πάμε για ένα ούζο στο λιμάνι, το μεγάλο αυλάκι θα περιμένει .
Και αύριο ημέρα είναι.
.

ΕΝΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΧΤΑΚΙ .

.
Έχω, ξέρεις, ένα μικρό κληρονομικό διχτάκι .
Το κληρονόμησα από τον πατέρα μου και το προσέχω σαν τα μάτια μου.
Σήμερα είναι βέβαια παράνομο, είναι αράχνης, μανό μέσα έξω, αλλά τι να κάνω αυτό κληρονόμησα.
80 μέτρα δίχτυ αράχνης μανό.
Έτσι και αλλιώς όλα τα δίχτυα απαγορεύονται πια στους ερασιτέχνες, δεν θα πάω να αγοράσω τώρα άλλα.

Με κοίταζε με έκπληξη, με τα ματιά ορθάνοικτα και μου λέει:
έλα … που το έχεις, … πάμε να το ρίξουμε ? …

Εγώ για να αποφύγω την μανούβρα της λέω ότι είναι αργά, ότι δεν αξίζει τον κόπο να ρίξουμε τη βάρκα στο νερό, ότι … και ότι … διάφορα ... , αλλά έχω ήδη καταλάβει ότι δεν θα το αποφύγω.
Άλλωστε δεν είμαι και σίγουρος ότι ήθελα να το αποφύγω. Να με σπρώξουν μάλλον περίμενα.

Εντάξει της λέω. Θα σου εξηγήσω. Δεν τα ρίχνω με σκάφος αλλά με σκάφη.
Με τι ??? ….
Με σκάφη, της επαναλαμβάνω . Ξέρεις την σκάφη που πλένουν τα ρούχα ???
Ε να λοιπόν βάζω το δίχτυ μέσα στη σκάφη, και τη σκάφη μέσα στο νερό, και το ρίχνω.

Έλα … έλα … πάμε να το ρίξουμε….

Καλά εντάξει άσε όμως να σουρουπώσει λίγο.

Πήγα λοιπόν στην αποθήκη, …ένας χαμός εκεί μέσα μετά την τοποθέτηση της γκαραζόπορτας … , και άρχισα να ξεσκεπάζω το διχτάκι μου.
Μετά, με άνεση, το έβγαλα από την γκαραζόπορτα, … έτσι για να την εγκαινιάσω κιόλας … , και το πήγα στο διαδρομάκι που οδηγεί από το σπίτι στην θάλασσα.
Λίγο αργότερα, το πήραμε μαζί και φτάσαμε στη παραλία. Δεν ήταν δα και μακριά. 20 μετρά όλα και όλα.

Εκεί έψαξα για μια μεγάλη πέτρα και πλάκωσα με αυτή την άκρη του διχτιού μου στην άμμο και έσπρωξα την σκάφη στο νερό.
Η θάλασσα ήταν λίγο κρύα, έτσι τουλάχιστον την αισθάνθηκα τώρα που ο ήλιος δεν ήταν πια στον ουρανό.
Έσπρωχνα την σκάφη μου σιγά σιγά, αφήνοντας το δίχτυ να πέφτει στο νερό, προσπαθώντας συγχρόνως να το ξεμπλέκω.
Πάνε τουλάχιστον 5 χρόνια που υπομονετικά περίμενε στη σκάφη του για να το ρίξω ξανά στο νερό, και δεν ήταν στην καλύτερη του φόρμα.
Συνέχισα να σπρώχνω σιγά την σκάφη μου, με το νερό να μου φτάνει έως το λαιμό και συνεχίζοντας, παράλληλα προς την παραλία, έστησα το καρτέρι μου.
Βγαίνοντας από το νερό κατάλαβα γιατί η σκάφη μου ήταν βαριά όσο την έσπρωχνα στο νερό.
Η πολυκαιρία την είχε σκάσει και έμπαζε νερό.
Και σκεφτόμουνα ήδη τη θα γινόταν όταν θα μάζευα το δίχτυ την άλλη μέρα το πρωί.

Μην σε απασχολεί μου λέει, θα πάμε στα μαγαζιά πριν κλείσουν και θα πάρουμε μια καινούργιο σκάφη.

Και πήγαμε, και ρωτήσαμε σε όλα τα σουπερ μάρκετ, και τελικά σκάφη δεν βρήκαμε, … αλλά περάσαμε όμορφα τρώγοντας στο παραλιακό ταβερνάκι, με τα πόδια μέσα στο νερό.

Και μετά, κουρασμένοι, πήγαμε για ύπνο.
Έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί.

Κοιμηθήκαμε ακούγοντας όλη τη νύχτα το φλοίσβο της θάλασσας από την μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα και με το πρώτο φως της ημέρας σηκώθηκα.
Έφτιαξα γρήγορα ένα καφέ και βγήκα στην βεράντα να τον ποιώ κοιτάζοντας την θάλασσα.
Μετά από μερικές γουλιές κατέβηκα στην παραλία. Ήθελα να δω πως ήταν το δίχτυα μου. Αν τα ψάρια ήταν στο ραντεβού.
Περπάτησα στην ακρογιαλιά δίπλα από το δίχτυ προσπαθώντας να μαντέψω αν είχε κάτι πιαστεί, αν αυτό που κάπου κάπου έμοιαζε να ασπρίζει, ήταν ψάρι ή πέτρα.

Γύρισα σπίτι, τέλειωσα τον καφέ μου και ανεβαίνοντας στο αυτοκρατορικό υπνοδωμάτιο, - είναι αυτό που έχει την ωραιότερη θέα στον αργολικό, - της ψιθύρισα σιγά στο αφτί.
Θέλεις να έρθεις για τα δίχτυα ή να τα μαζέψω μόνος μου ?.

Και πριν ακόμα προλάβω να ολοκληρώσω την ερώτηση ήταν ήδη όρθια και έτοιμη για την μεγάλη επιχείρηση.

Λίγη μονωτική ταινία στεγανοποίησε πρόχειρα τη σκάφη μου και ξεκινήσαμε .

Τα ψάρια ήταν όντως στο ραντεβού. Ένα λαβράκι γύρο στα δυο κιλά και 5 κεφαλόπουλα μισόκιλα, μας έδωσαν την μεγαλύτερη χαρά νομίζω όλων των καλοκαιρινών διακοπών.

Και όταν το βράδυ τα τρώγαμε στην ταβέρνα του Κώστα, που ανέλαβε να τα ψήσει, ήταν νομίζω τα νοστιμότερα ψάρια που έχουμε φάει μέχρι τώρα.
.

ΞΑΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

.
Και να που ξαφνικά βρίσκομαι ξανά μέσα στο νερό.

Την θάλασσα αυτή την γνώριζα καλό. Από παιδί με μεγάλωσε στην αγκαλιά της, και εγώ την εμπιστεύτηκα.
Την άφησα να με χορέψει στα κύματα της , να με δροσίσει στο άγγιγμα της, να με κοιμήση στο λίκνισμα της να με νανουρίσει με το τραγούδι της , να με ξυπνήσει μα την αντάρα του θυμού της.
Δεν την πρόδωσα και δεν με πρόδωσε ποτέ.

Έτσι και σήμερα πρωί , θα ήταν γύρο στις 8 , με ξύπνησε , με αγαλλίασε, με δρόσισε, και με διασκέδασε, δείχνοντας μου όλους τους θησαυρούς της, αυτούς που κρύβει μέσα της, και που δεν δείχνει παρά μόνο σε όσους πραγματικά θέλουν να τους δουν.

Και αφού μου έδειξε τα κοχύλια και τα αστέρια της , τα πράσινα λιβάδια και τα ψάρια της με έστειλε πίσω στο σπίτι. Ήταν ώρα για το πρωινό μου. Είχα αρχίσει να κρυώνω μετά από δύο περίπου ώρες υδάτινου περίπατου.

Βγήκα από την μια αγκαλιά και για 22 μέτρα βρέθηκα σε μια άλλη. Ο ήλιος ζέστανε αμέσως το κρυωμένο μου κορμί .

Λίγα μέτρα ακόμα και 6 σκαλοπάτια για να βρεθώ στην βεράντα του σπιτιού.

Εκεί με περίμενε ο καφές μου και μια τρίτη αγκαλιά, που τρυφερά σκούπισε την πλάτη μου από όσο νερό είχε απομείνει πάνω της.
Μου έδωσε τον καφέ μου και μια φέτα ψωμί με μέλι. Και ένα τρυφερό αγκάλιασμα με θέα την θάλασσα.
Τι περισσότερο να ζητήσει κάνεις.
Τι περισσότερο για να είσαι ευτυχισμένος.

Και πέρασε έτσι η ώρα, νωχελικά κοιτάζοντας το γαλάζιο της θάλασσας , το καθρέφτισμα του ήλιου πάνω της , τους γλάρους να πετάνε λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνια της με την σκιά τους να κολυμπάει λίγα μέτρα μέσα της.

Θα ήταν περασμένο μεσημέρι όταν μου πρότεινε να πάμε ξανά μαζί για μπάνιο.

Και να που ξαφνικά βρίσκομαι ξανά μέσα στο νερό.

Της πρότεινα να δοκιμάσει μια από τις μάσκες μου και έβαλα και εγώ τη δική μου.
Και κολυμπήσαμε έτσι για λίγο ο ένας διπλά στον άλλο, κοιτάζοντας τον βυθό.
Και λίγο αργότερα το χέρι της έπιασε το δικό μου.
Και συνεχίσαμε να κολυμπάμε με δύο χέρια και τέσσερα πόδια για πολύ ώρα.
Και είχα ακριβώς αυτή την αίσθηση ότι είμαι ένα νέο παράξενο πλάσμα με δύο χέρια και τέσσερα πόδια στη σειρά. . Αλλά ένα και όχι δύο ενωμένα.
Ένα νέο πλάσμα .
Πλάσμα του ήλιου και της θάλασσας , πλάσμα της αγάπης
Της αγάπης για αυτήν, για αυτήν και για αυτήν,
Την γυναίκα, την θάλασσα και την ζωή .
.

ΗΜΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

.
Η μέρα ξημέρωσε ζεστή όπως κάθε αυγουστιάτικη ημέρα.
Σήμερα όμως μου έμοιαζε πιο όμορφη, πιο λαμπερή πιο φωτεινή.
Τουλάχιστον έτσι την έβλεπα εγώ.

Σε πήρα και πήγαμε στην παραλία.

Βιαστικά, αφήσαμε τα ρούχα μας, και κάποια λίγα πράγματα δίπλα την ομπρέλα.
Είναι αλήθεια ότι δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα.
Μας έφτανε που ήμαστε μαζί. Μας φτάναμε ο ένας στον άλλο.

Πήγα να βάλω το μαγιό μου.
Γύρισα … και κάθισα στην άμμο δίπλα στην στρωμένη πετσέτα.

Η θάλασσα, λίγα μέτρα πιο μακριά από τα πόδια μας έμοιαζε σήμερα και αυτή διαφορετικότερη από τις άλλες ημέρες.
Μου φάνταζε πιο λαμπερή. Ο ήλιος την φώτιζε απαλά, και τα λίγα σύννεφα που καθρεπτίζονταν πάνω στη ήρεμη επιφάνια της, έμοιαζε να παίζουν κυνηγητό με τα ψαροπούλια που πετούσαν από πάνω της.
Το νερό της έδειχνε τόσο διάφανο, σαν να ήταν μέσα σε ένα πελώριο ποτήρι.

Σηκωθήκαμε, και περνώντας γρήγορα την καυτή άμμο πού μας χώριζε από το νερό, βουτηχτήκαμε μέσα του σιγά σιγά κρατώντας ο ένας τον άλλο από το χέρι.
Κάτι σαν να μπαίναμε σε μια μεγάλη κολυμπήθρα.
Και είχα την απόλυτη αίσθηση του μυστηρίου.
Την ψυχή να γίνεται ένα με την θεϊκή μαγεία του νερού, Την απεραντοσύνη της υγρής αγκαλιάς του, να μας σκεπάζει και να μας ενώνει μέσα της.

Η βάφτιση αυτή δεν κράτησε πολύ νομίζω, αλλά η ανάταση της ψυχής που μετείχε στο μυστήριο τούτο ήταν απερίγραπτη.

Βγήκα από το νερό και ξαναγύρισα κοντά στην πετσέτα που όλη τούτη την ώρα περίμενε και αυτή να σε αγκαλιάσει..
Την πήρα στα χέρια μου και της έδωσα την ευκαιρία να πραγματώσει το όνειρο της.
Μετά την ξανάστρωσα στην καυτή άμμο και κάθισα δίπλα της.
Σου πρότεινα το χέρι μου και κάθισες και εσύ διπλά μου.
Ξάπλωσες στην πετσέτα και έγειρα πλέει σου .
Ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω σου και έκλεισα τα μάτια.
Ο ήλιος ήταν έντονος και όσο και αν προσπαθούσε η ομπρέλα να τον εμποδίσει να μας αγγίξει δεν τα κατάφερνε.

Τον αισθάνθηκα να χαϊδεύει το κορμί μου, άρα και το δικό σου και ξαφνικά τον ένοιωσα αντίζηλο μου . Ίσως και να τον ζήλεψα.
Πως είναι δυνατόν να μπορεί και αυτός να σε αγγίζει ?
Αυτό ήθελα να είναι μόνο δικό μου προνόμιο.
Και σαν να μην έφτανε ο ήλιος, κατάλαβα ότι σε χάιδευε και σένα το ίδιο δροσερό αεράκι που άγγιζε και το δικό μου κορμί .
Σίγουρα ήταν αυτό που μας βοηθούσε να μένουμε έτσι ξαπλωμένοι στην άμμο κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο.
Όμως είχε και αυτός το θράσος να αγγίζει το ξαπλωμένο σου κορμί.
Άνοιξα λίγο τα μάτια μου και γυρίζοντας ελαφρά το κεφάλι έψαξα το πρόσωπο σου.
Τα μάτια σου ήταν κλειστά, και το κορμί σου χαλαρό, παραδομένο στην μεσημεριανή ραστώνη .
Αισθάνθηκες το κοίταγμα μου και χωρίς να τα ανοίξεις μου χαμογέλασες .

Και εγώ κατάλαβα ότι ήσουνα μαζί μου.

Κατάλαβα ότι ήμουν ευτυχισμένος.

.

Ονειρεύομαι

.
Σ αγάπησα τότε και σ αγαπάω ακόμα.
μ ένα ιδιαίτερο τρόπο ανορθόδοξο.
Είμαι σήμερα εδώ μαζί σου αλλά,
βρίσκομαι μακριά σε ένα ονειρικό τόπο.
Σε βλέπω διπλά μου αλλά δεν μπορώ να σε πιάσω.
Δεν φταις εσύ φταίνε τα χέρια μου που είναι κοντά.
Τα κονταίνουν αναμνήσεις, που τις διώχνω και δεν φεύγουν.
Μου τα δένουνε οι σκέψεις που θολώνουν το μυαλό μου.
Προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό
και να λύσω τα χέρια μου, να σ αγγίξω.
Ονειρεύομαι την μέρα που θα είμαστε μόνοι εσύ και εγώ
απαλλαγμένοι από τα φαντάσματα του παρελθόντος μου.
Ονειρεύομαι την μέρα που στη θάλασσα,
θα κολυμπάμε μονό οι δύο μας.
Ονειρεύομαι την μέρα που στον ουρανό
θα πετάνε μονό τα όνειρα μας.
Ονειρεύομαι τώρα είναι αλήθεια, αλλά,
μονό τα όνειρα γίνονται πράξεις,
μόνο τα σχεδία μπορείς να χτίσεις.
Θέλει όμως αντοχή και επιμονή.
Θέλει κοινά όνειρα και προσπάθεια
Θέλει να πιστέψει ο ένας στον άλλο.
Θέλει να στηρίξει ο ένας τον άλλο.
Θέλει να γίνει ο ένας ο άλλος.

Θέλει πολύ αγάπη ……..
και ίσως τα καταφέρουμε
.

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ

.


Je résiste a tout sauf a la tentations

Αντιστέκομαι στα πάντα εκτός από τον πειρασμό
έγραφε η ταμπέλα δίπλα από το γραφείο μου .

Κάτι σαν προειδοποιήσει αλλά για ποιον. Για μένα ή για τους άλλους.

Ακόμα δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω γιατί χρειάστηκα να το βλέπω συνέχεια γραμμένο εκεί δίπλα μου. Για να ξορκίζω τον πειρασμό, να με προειδοποιώ ή να προστατεύω τους άλλους.

Και μια μέρα έτσι ξαφνικά, από το πουθενά, αθόρυβα, ο πειρασμός μπήκε στην ζωή μου.

Όχι δεν έχει μορφή γυναίκας ο πειρασμός αυτός .
Iσος να έχει το άρωμα της αλλά οχι και τη μορφή της.

Έχει μορφή ζωής.
Μιας ζωής που ρωτιέται και ψάχνεται.
Έχει την μορφή της αποδιοργάνωσης.
Της αμφισβήτησης και του αποσυντονισμού.

Έχει την μορφή μιας απλής προκλητικής ερώτησης.

Και τώρα πια τι κάνω, ποιος είμαι, που πάω. ??????

Έχει τον πειρασμό της απόλυτης ελευθέριας αλλά ….
και της απόλυτης απόγνωσης συνάμα.


Τον πειρασμό της ελεύθερης επιλογής του δρόμου σου
αλλά και την απόγνωση του ότι τον έχεις χάσει και ψάχνεσαι.

Πώς να αντισταθείς σε ένα τέτοιο πειρασμό.

Πώς να αντισταθείς στο σαγηνευτικό κάλεσμα του χάους. ????

Πέστε μου πώς να αντισταθείς ????
.

ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ???

.
Κι αν δεν μπορέσω να σταθώ δίπλα σου σαν τον βράχο στην καταιγίδα
Κι αν δεν μπορέσω να σταματήσω τα νερά της θάλασσας στην τρικυμία
Κι αν δεν μπορέσω να ξαναφέρω στον ουρανό σου του ουράνιο τόξο της ευτυχίας
Κι αν δεν μπορέσω να κάνω ν ανθίσουν για σένα τα λουλούδια τον Απρίλη
Κι αν δεν μπορέσω το μοσχοβόλημα τους να φέρω στο κορμί σου
Κι αν δεν μπορέσω να φωτίσω το δρόμο σου σαν την πανσέληνο του Αυγούστου
Κι αν δεν μπορέσω σαν πυρκαγιά ολόφλογη τις νύχτες σου να ανάψω
Κι αν δεν μπορέσω σαν την λαδιά της θάλασσας στα ποδιά σου να σβήνω
Κι αν δεν μπορέσω να δροσίσω τις καλοκαιρινές τις μέρες σου σαν το δροσάτο κύμα του Ιούνη
Κι αν δεν μπορέσω να ροδίσω σαν την θαλασσινή ανατολή τα χείλη σου
Κι αν δεν μπορέσω να τα γλυκάνω σου σαν το ουρί του παραδείσου
Κι αν δεν μπορέσω να συνεχίσω να γράφω για σένα, και να σε τραγουδώ
Κι αν δεν μπορέσω να είμαι για σένα, αυτός που έφτιαξες μέσα σου
Κι αν δεν μπορέσω να τα κάνω όλα αυτά
Κι αν δεν μπορέσω …
Θα είμαι πάντα δίπλα σου
Θα είμαι πάντα εκεί
Θα κάνω ότι μπορώ
.